SİNEMATİK JESTLER YA DA SESSİZ BİR DİRENİŞİN JESTLERİ ÜZERİNE

Sinemada jestleri o jesti mümkün ve önemli kılan koşullarla, ayrıcalıklı anlarla düşünmeye eğilimliyiz. Jestleri anlam kurucu bir biçimde gösterilene iade etme tutumu yalnızca jestlerle sınırlı da değil. Onu tüm bunlardan bağımsız düşünmek tam da bizi dil temelli olmayan bir bakışa, sinemanın jestüelliğine doğru götürüyor. Bu metinde sinema ve jesti düşünürken, temsili imkânsız koşulları dilsel bir anlatımla yeniden göstermenin yerine, Jean-Pierre Melville’in Le Silence de la Mer (Denizin Sessizliği, 1949) filminde yaptığı gibi, sinemanın kendi medyumuna dönüyoruz. Filmsel jestlerin, direnişi, duyguları kendi başına birer imge haline getirdiğini görüyor ve jestleri bu yönde düşünmeye başlıyoruz. Bu metin, Giorgio Agamben’in “Jest Üzerine Notlar” ve başka metinleriyle az sayıdaki diğer teorik çalışmalar referans alınarak, sinemada jestlere dair teorik tartışmanın yanında, jestlerin kendi başına sinematik gücünü ortaya çıkarmayı amaçlıyor. Aynı zamanda söz konusu filmin anlatısına ve onun dilbilimsel ilişkileri bağlamına bakmak yerine; jestlere, sinematik jestlere yönelerek filmin kendine özgü yapısına filmsel olana odaklanarak, sinema ve jest konusunda genel bir bakış sunuyor.