İl spor müdürlüğünde görev yapan antrenörlerin pedagojik yeterlilikleri ile iletişim becerileri ve öz yeterlilikleri arasındaki etkileşimin incelenmesi

Abstract

Bu araştırma, İstanbul İl Spor Müdürlüğünde görev yapan 384 antrenörün pedagojik yeterlikleriyle iletişim becerileri ve öz yeterlikleri arasındaki etkileşimi incelemek, bu değişkenlerin birbirini hangi düzeyde yordadığını ve demografik faktörlerin olası farklılaştırıcı rolünü belirlemek amacıyla ilişkisel tarama modelinde yürütülmüştür; veriler çevrim-içi olarak Antrenör Pedagojik Yeterlik, Antrenör İletişim Becerisi ve Antrenörlük Öz Yeterlik ölçekleriyle toplanmış, güvenirlik analizlerinin ardından Pearson korelasyon, basit-çoklu doğrusal regresyon, t-testi ve ANOVA uygulanmıştır. Bulgular pedagojik yeterlik ile iletişim becerisi arasında orta ve öz yeterlik arasında yüksek düzeyde pozitif ilişkiler ortaya koyarken, iletişim becerisi ile öz yeterlik de pozitif ilişkilidir. Pedagojik yeterlik iletişim becerisinin varyansının %40,5'ini (β = .637; R² = .405) ve öz yeterliğin varyansının %72,2'sini (β = .850; R² = .722) açıklamaktadır; alt boyut düzeyinde empati-dikkat ve hedef odaklı antrenman iletişim becerisini, demokratik antrenman iklimi, empati-dikkat, sosyal destek ve hedef odaklı antrenman ise öz yeterliği anlamlı biçimde artırırken destek-dayanışmanın engellenmesi öz yeterliği düşürmektedir; pedagojik yeterlik yalnızca mesleki deneyime göre farklılaşmış ve 0-5 yıllık antrenörlerde anlamlı ölçüde daha düşük bulunmuştur. Bu sonuçlar, hizmet-içi pedagojik eğitim ve mentorluk programlarının özellikle kariyerinin ilk beş yılındaki antrenörlerde iletişim kalitesi ile mesleki özgüveni artırarak sporcu gelişimine dolaylı katkı sağlayacağına işaret etmektedir.This study employed a relational survey design to examine the interplay among pedagogical competence, communication skills, and self-efficacy in 384 coaches working for the Istanbul Provincial Directorate of Sports, as well as to determine the predictive power of these variables and the possible moderating effects of demographic factors. Data were collected online using the Coach Pedagogical Competence Scale, the Coach Communication Skills Scale, and the Coaching Self-Efficacy Scale; reliability checks were followed by Pearson correlations, simple- and multiple-linear regressions, independent-samples t-tests, and ANOVA. Findings revealed moderate positive correlations between pedagogical competence and communication skills and strong positive correlations between pedagogical competence and self-efficacy, while communication skills were also positively related to self-efficacy. Pedagogical competence explained 40.5 % of the variance in communication skills (β = .637; R² = .405) and 72.2 % of the variance in self-efficacy (β = .850; R² = .722). At the sub-factor level, Empathy–Attention and Goal-Oriented Coaching significantly enhanced communication skills, whereas Democratic Coaching Climate, Empathy–Attention, Social Support, and Goal-Oriented Coaching significantly increased self-efficacy; conversely, Inhibition of Support and Solidarity reduced self-efficacy. Pedagogical competence differed only by professional experience, with coaches in their first 0–5 years scoring significantly lower than those with 6–10 or 11–15 years of experience. These results indicate that in-service pedagogical training and mentorship—especially for coaches in their first five professional years—can improve communication quality and professional confidence, thereby indirectly fostering athlete development.