Kinesiophobia in Hearing Loss

Abstract

Aim: Kinesiophobia is an irrational fear, which depends on the belief in injury predisposition. It is associated with lower levels of physical activity. Diagnosing hearing loss can lead to kinesiophobia. Method: The study was planned as a case-control study. A total of 105 subjects with 70 hearing impairment and 35 healthy subjects were included in the study between the ages of 40-76. Sociodemographic data of all participants were recorded. World Health Organization Quality of Life Scale (WHOQOL-bref) for for evaluation quality of life; and the Tampa Scale for Kinesiophobia (TSK) for evaluation of kinesiophobia were used. Hearing deficit of patients were made by hearing test measurements (air and bone). Airway results were taken into account. Findings: Both groups were similar in terms of age, Body Mass Index (BMI), education and marital status (p=0.64/0.06/0,08/0,83). The physical health score component of the WHOQOL-bref questionnaire was significantly lower in the study group (p=0.006). The other sub-parameters (general health, psychological health, social and environmental relations) were similar. There was no difference between the TSK results (p=0.76). The mean hearing frequencies (right / left) in the study group were correlated with TSK (p=0.029, r=0.319). In the study group, TSK and WHOQOL-bref (p = 0.00, r = -0.64) showed a negative correlation. Conclusion: Subjects with hearing loss have higher levels of kinesychophobia and lower physical health scores than healthy individuals matched with age and BMI. Kinesiophobia may affect quality of life in this population

Amaç: Kinezyofobi, yaralanmaya yatkınlık inanışına bağlı olan irrasyonel bir korkudur. Daha düşük fiziksel aktivite seviyeleri ile ilişkilidir. İşitme kaybı tanısı koymak kinezyofobiye yol açabilir. Yöntem: Çalışma vaka-kontrol çalışması olarak planlanmıştır. Yaşları 40-76 arasında, işitme kaybı olan 70’i hasta ve 35’i sağlıklı toplamda 105 kişi çalışmaya alınmıştır. Tüm katılımcıların sosyodemografik verileri kaydedilmiştir. Yaşam kalitesini değerlendirmek için Dünya Sağlık Örgütü Yaşam Kalitesi Ölçeği kısa formu (WHOQOL-bref); kinezyofobiyi değerlendirmek için Tampa Kinezyofobi Skalası (TKS) kullanılmıştır. İşitme yetersizliği olan hastalara işitme testi ölçümleri yapılmıştır (hava ve kemik). Hava yolu sonuçları dikkate alınmıştır. Bulgular: Her iki grup yaş, Beden Kütle İndeksi (BKİ), eğitim ve medeni durum açısından benzerdir (p=0.64/0.06/0.08/0.83). WHOQOL-bref anketinin fiziksel sağlık skoru bileşeni çalışma grubunda anlamlı olarak düşüktür (p=0,006). Diğer alt parametreler (genel sağlık, psikolojik sağlık, sosyal ve çevresel ilişkiler) benzer idi. TKS sonuçları arasında fark yoktu (p =0.76). Çalışma grubundaki ortalama işitme frekansları (sağ/sol) TKS ile korelasyon göstermiştir (p=0.029, r=0.319). Çalışma grubunda TKS ile WHOQOL-bref (p=0.00, r=-0,64) negatif korelasyon göstermiştir. Sonuç: İşitme kaybı olan bireylerin yaş ve BKİ ile eşleştirilmiş sağlıklı bireylere göre daha yüksek kinezyofobi ve daha düşük fiziksel sağlık skor düzeyleri vardır. Kinezyofobi bu popülasyonda yaşam kalitesini etkileyebilir