Kapalı cezaevindeki kalan erkek mahkumlarda düzenli fiziksel egzersizin şiddet davranışı, stresle baş etme ve özgüven üzerine etkileri

Abstract

Amaç: Kapalı bir cezaevinde kalan erkek mahkumlarda, düzenli fiziksel egzersizin şiddet eğilimi, stresle baş etme ve özgüven üzerine etkileri incelenmiştir. Yöntem: Son bir ayda disiplin cezası almamış, altı aydır düzenli fiziksel egzersiz yapan 46, yapmayan 52 erkek mahkum ile görüşülerek Sosyodemografik Veri Formu ve klinik ölçekler uygulanmıştır. Bulgular: Örneklemin yaş ortalaması 33.62±8.94, eğitim ortalama süresi 8.20±2.81 yıldı, cezaevinde kalış süresi ortalaması 43±73 aydı. İki grubun da çocukluklarında spor alışkanlıklarının (%91.8) ve cezaevi yaşantılarının (%60.2) olduğu, geçmişte alkol (%42) ve madde (%49) kullandıkları öğrenilmiştir. Spor yapanlarda saldırganlık ölçeğinin fiziksel, sözel ve dolaylı saldırganlık alt ölçeklerinde ve stresle baş etme ölçeğinin kendine güvenli yaklaşım alt ölçeğinde, spor yapmayan gruba göre istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmıştır. Sonuç: Bulgularımız fiziksel aktivitenin saldırganlık dışa vurumunun önlenmesinde bir kontrol düzeneği olarak kullanılabileceğini destekler niteliktedir. Bu nedenle fiziksel egzersizin bir ek tedavi olarak şiddet davranışı yüksek gruplarda kullanılmasının tedavi başarısını artırabileceği düşünülebilir.

Objective: In this study, it was planned to investigate the effects of regular physical exercise on violence, coping with stress and self-esteem at male prisoners staying in a closed prison. Methods: The sociodemographic data form and clinical scales were applied to 98 male prisoners who had not been subject to disciplinary punishment in the last month, 46 of whom had regular physical exercise for 6 months. Results: The mean age of the sample was 33.62±8.94, and the level of education was 8.20±2.81 years and mean length of stay in prison was 43±73 months. It was learned that both groups had generally sports habits (%91.8) in their childhood, and that there were intensive alcohol (42%), substance use (49%) and prison life (%60.2) in the past. There was a statistically significant difference in the sporting group, subscales of physical, verbal and indirect aggression of the aggression inventory and the self-esteem subscale of scale of coping with stress. Conclusion: Our findings support the possibility of using physical activity as a control mechanism in the prevention of aggressive expression. Therefore, it may be thought that the use of physical exercise as an additional treatment in groups with high violent behavior may increase treatment success.