Homo Ex Machina’dan Homo Ex Labes’e: Postmodernist Bulanıklık

Abstract

Metnin amacı moderniteyle ortaya çıkan çalışma ve üretme kaygısının değiştirdiği ve mekanikleştirdiği insan algısını eleştirmeye dayanmaktadır. “Deus ex machina”nın müdahaleci ve olayları kontrol altına alan tutumu toplumsal yapılanma ve egemenle birlikte ele alınırken bu durumun insanı “homo ex machina”ya dönüştürerek mekanik ve tek tipçi bir tavra büründürmesi kaçınılmaz görülmektedir. Modernizmin bu tavrı postmodernite ile kırılgan ve parçalanmış bir belirsizliğe dönüşürken, tekinsizlik bir dehşet noktasını karşımıza çıkarmaktadır. Bu “homo ex labes”dir, kendi bulanıklığının farkında olan kent ve kent-dışılık noktasında arada kalmış olan ve enfeksiyonlu bireye bir vurgudur. “Homo ex machina” konumundaki kentli persona ve hem bulaşmaya yatkın hem de enfeksiyonlu “homo ex labes” arasındaki tutum farkı incelenecektir. Bir yanda itaatkar, çalışkan, üreten ve kendisi de yeniden üretilebilir bir çark olarak yükselen kentli persona bulunmaktayken; diğer yanda zaten dışlanmış olan bir yabancı durumundaki bulanık pharmakon’un durumu konumlanmaktadır. Mevcut metin bulanıklık, tiksindiricilik, kent ve doğa durumu üzerinden ortaya konan bir tartışma çabasıdır.

The purpose of the text is based on criticizing the human perception that has been changed and mechanized by the anxiety of work and production that emerged with modernity. While the interventionist and controlling attitude of the "Deus ex machina" is handled together with the social structuring and the sovereign, this situation will inevitably turn people into a "homo ex machina" and turn them into a mechanistic and uniform attitude. While this attitude of modernism turns into a fragile and fragmented uncertainty with postmodernity, a point of dismay emerges. This is the "homo ex labes", an emphasis on the infected individual who is in between at the point of urban and extra-urbanism, who is aware of his turbidity. The difference in attitude between the urban persona in the position of "Homo ex machina" and "homo ex labes" susceptible both to contamination and infection will be examined. On the one hand, there is the urban persona who is obedient, hardworking, productive, and himself rising as a reproducible wheel; on the other hand, the situation of the fuzzy pharmakon in the case of an outsider who has already been excluded is located. The present text is a discussion effort based on blur, disgust, city, and nature.