Satın Alma Gücü Paritesi Teorisinin Geçerliliği: G7 Örneği

Abstract

Bir değişim oranı olan Satın Alma Gücü Paritesi (SGP) ülkeler arasındaki fiyat farklılıklarını ortadan kaldırarak, söz konusu ülkelerin para birimlerinin satın alma gücünü eşitlemekte ve uluslararası gelişmişlik karşılaştırmalarında önemli bir ölçüt olarak karşımıza çıkmaktadır. SGP teorisi uzun dönemde reel döviz kurunun sabit olduğu varsayımına dayanmaktadır. Bu çalışmanın amacı, 1995-2012 döneminde G7 olarak tanımlanan ülkelerde SGP teorisinin geçerliliğinin incelenmesidir. Bu bağlamda, panel veri analizi kapsamında reel döviz kuru serisinin durağanlığı hem birinci nesil hem de ikinci nesil birim kök testleri ile sınanmıştır. Yapılan analiz sonucunda; birinci nesil panel birim kök testi ile reel döviz kurunda birim kökün olmadığı yönünde kanıtlar elde edilirken, ikinci nesil birim kök testleri ile serinin birim kök içerdiği diğer bir ifade ile G7 ülkelerinde SGP teorisinin geçerli olmadığı sonucuna ulaşılmıştır.

Purchasing Power Parity (PPP), which is an exchange ratio, eliminates price differences between countries, equates the purchasing power of the currencies of these countries, and emerges as an important criterion in the international development comparisons. PPP theory is based on the assumption that the long-term real exchange rate constant Aim of this study is to analyze the PPP theory for the countries that defined as G7 between 1995-2012 periods. In this context, stability of the real exchange rate series have been tested with the first-generation and second-generation unit root tests in the scope of the panel data analysis. As a result of the analysis, there is evidence that unit root in the real exchange rate is not obtained with the firstgeneration panel unit root test, with the second-generation unit root tests it is obtained that the series contain a unit root, in other words, the PPP theory is not valid for the G7 countries.