Reading the Relation Between Knowledge, Truth and Fallacy Through the Plato’s and Sophists’ Concepts of Tekhne and Pathos

Abstract

This paper asserts that there is a solid distinction between Plato’s and Sophists’ conception of episteme (knowledge), due to their slightly different gazes into the concept of tekhné (art-technique). This text also applies Ebheri’s commentary on Isagoge, which is a convenient measure from a theological account in context; to observe that fallacies out of logic can be depend perspectively on pathos (emotion). For Plato, sophistic techniques in order to telling the truth derive from a rhetorical truth-telling and include persuasive affect on people’s souls. Therefore, Sophistic judgments can not be grasped by Plato as they pretend to be correspond to true meanings of entities however, it can only be regarded as being a “matchmaker” between the compromised truth and the people’s emotions-pathos. In contrast to Sophists, Plato claims that this kind of approach creates dominance on people’s minds and also it may only be referred doxa (opinion) where the realm of unprivileged epistemological beliefs. Thus, Sophistic rhetoric leads to a Platonic refutation in terms of logic and truth-telling. The paper additionally intends to evoke the common grounds of Cyrenaic School’s understanding of pathos with Plato’s and their skeptical attitudes towards truth that determined by the lack of will. Finally, Derrida’s commentaries on Phaedrus dialogue will also be addressed in order to emphasize Plato’s critical standpoint on sophistry of technical knowledge, pathos-oriented truth and negative impacts of technical knowledge, especially writing.

Bu yazı, Platon ile Sofistlerin bilgi (episteme) kavrayışları arasında oluşturdukları keskin görüş ayrılığının, tekhné (teknik) kavramını farklı ele alışları nedeniyle ortaya çıktığını öne sürer. Bu yazı ayrıca, Ebheri’nin İsagoci şerhine başvurarak, bu bağlamda teolojik bir tartışma alanı açmayı ve bu görüş ayrılığını mümkün kılan insani duyguların (pathos) neden olduğu çeşitli mantıksal mugalataları gözlemlemeyi de amaçlamaktadır. Sofistlerin hakikati dile getirmek için kullandığı teknikler, retorik bir ikna sanatına başvurur. Bu teknik de Platon’a göre insanların ruhlarını etkileme yoluyla amacına ulaşır. Bu nedenle sofistik hükümler, Platon için “şeylerin gerçek mahiyetiyle mütekabiliyet” amacını taşıyan hakiki söylemler olarak kavranamaz ancak sadece uzlaşılmış bir hakikat (doxa) ile insanların duyguları arasında bir çöpçatanlık görevini üstlenme faaliyeti olduğu yönünde eleştirilir. Dolayısıyla, sofistik retorik; mantık ve hakikati söyleme bakımından bir Platoncu çürütme ile karşılaşır. Makale, buna ek olarak Cyrenaic Ekol’ün duygu (pathos) anlayışının ve iradenin yokluğunda belirlenen hakikate karşı olan felsefi tutumunun Platon’un duygu kavrayışıyla olan ortak noktalarını hatırlatmayı da hedeflemektedir. Son olarak, Derrida’nın Phaedrus diyalogu üzerine yorumlarına da başvurularak Platon’un teknik bilginin yanıltmacasına, duygu-odaklı hakikate ve teknik bilginin negatif etkilerine karşı eleştirel duruşu vurgulanacaktır.