Internalized stigma in physicians with mental illness

Abstract

Objective: Internalized stigma means accepting negative statements and stereotypes about the disorder in people with mental disorders and reflecting on their thoughts and behaviors. High levels of internalized stigma negatively affect the recovery process in mental disorders and reduce functionality. In our study, it is aimed to determine the internal stigmatization levels of physicians with mental disorders and the factors affecting stigmatization levels. Method: The study was conducted between October 1, 2020-November 30, 2020, using an online cross-sectional self-report survey, and included 156 volunteer physicians who completed the survey questions. A "sociodemographic and clinical characteristics evaluation form" and the "Internalized Stigma of Mental Illness Scale" were applied to all participants. Results: It was observed that physicians were most frequently diagnosed with Major Depressive Disorder (54.5%) and Anxiety Disorder (32.1%). It was observed that 62.8% of physicians used psychopharmacological treatment, 12.8% had attempted suicide, and 8.3% received inpatient treatment. There was no statistical difference between the age, gender, professional experience, and departments of the groups considered as high- and low-internalized stigma. Individuals with Bipolar Disorder, ADHD, and Substance Use Disorder were observed to be in the high internal stigma group. In addition, a higher rate of family history of psychiatric illness was observed in the high-internalized stigma group. Discussion: Our study demonstrated that physicians with a mental illness had internalized stigma as in individuals with mental illness. Considering that internalized stigma affects attitudes and behaviors towards these patients, determining these differences will be a guide in struggles to prevent stigma against mental illnesses.

Amaç: İçselleştirilmiş damgalanma, ruhsal bozukluğu olan kişilerde bozuklukla ilgili olumsuz söylemleri ve stereotipleri kabul etmesi ve düşünce ve davranışlarına yansıtması anlamına gelmektedir. Yüksek içselleştirilmiş damgalanma düzeyleri, ruhsal bozukluklarda sağlatım sürecini olumsuz etkilemektedir ve işlevselliği düşürmektedir. Çalışmamızda ruhsal bozukluklara sahip hekimlerin içsel damgalanma düzeylerini ve bu düzeylere etki eden faktörlerin belirlenmesi amaçlanmaktadır. Yöntem: 1 Ekim 2020-30 Kasım 2020 tarihleri arasında çevrimiçi kesitsel öz bildirim anketi kullanılarak yapılmıştır ve Anket sorularını tamamlayan 156 gönüllü hekim çalışmaya dahil edildi. Tüm katılımcılara ‘Sosyodemografik ve klinik özellikler değerlendirme formu’ ve “Ruhsal hastalıklarda içselleştirilmiş damgalanma ölçeği” uygulanmıştır. Bulgular: Hekimlerin en sık oranda Major Depresif Bozukluk (%54,5) ve Anksiyete Bozukluğu (%32,1) tanılarının olduğu gözlendi. Hekimlerin %62,8’sinin psikofarmakolojik tedavi kullandığı, %12,8’inin intihar girişimi olduğu ve %8,3’ünün yatarak tedavi gördüğü gözlendi. Yüksek ve düşük içsel damgalanma olarak kabul edilen grupların yaş, cinsiyet, mesleki tecrübe ve bölümleri arasında istatistiksel fark saptanmamıştır. Bipolar Bozukluk, DEHB ve Madde Kullanım Bozukluğu olan bireylerin daha yüksek oranlarda yüksek içsel damgalanma grubunda olduğu gözlenmiştir. Ayrıca yüksek içsel damgalanma grubunda ailede psikiyatrik hastalık öyküsünün daha yüksek oranda olduğu gözlendi. Sonuç: Çalışmamızda ruhsal hastalığa sahip bireylerde olduğu gibi ruhsal bir hastalığa sahip hekimlerde de içselleştirilmiş damgalanmanın olduğu gösterilmiştir. İçselleştirilmiş damgalanmanın, bu hastalara yönelik tutum ve davranışları etkilediği göz önüne alındığında bu farklılıkların belirlenmesinin ruhsal hastalıklara yönelik damgalanmayı önlemeye yönelik yapılan mücadelelerde yol gösterici olacaktır.