İstanbul Gelişim Üniversitesi Sağlık Hizmetleri Meslek Yüksekokulu: Meslek Yüksekokul Bülteni (Sayı: 9, Eylül 2021)    

Abstract

“Propolis”in Ne Olduğunu Duymuş muydunuz? Propolis (arı tutkalı) bal arılarının ağaç tomurcukları, bitki özleri, reçineler, müsilajlar ve diğer bitki kaynaklarında topladıkları ürünlerden üretilen doğal bir kompleks maddedir. (Sforcin, 2016; Zabaiou ve diğerleri, 2017). Rengi taba, koyu sarı, turuncu, kahverengi, yeşil olabilir ayrıca çok yoğun ve keskin bir kokuya sahiptir (Pobiega vd., 2019). Bal arıları, kovanlarda oluşan çatlak ve yarıkları onarmak için bu malzemeyi çok titiz bir şekilde toplarlar. Bu madde kovanı mikrobiyal enfeksiyonlardan korurken aynı zamanda davetsiz misafirlerin ayrışmasını önlemek için bir antiseptik görevi görür (Anjum ve ark., 2019). Propoliste başta flavonoidler, fenolik asitler ve esterler gibi polienoller, fenolik aldehitler ve ketonlar olmak üzere 300'den fazla farklı bileşen tanımlanmıştır (Anjum ve diğerleri, 2019). Propolisin bileşimi bölge farklılığı, propolis sentezinde kullanılan bitki türleri gibi çeşitli faktörlere bağlı olarak değişmektedir. Ancak kimyasal bileşimdeki bu farklılık propolisin antifungal, antiviral, antiparaziter, antiinflamatuar, antiproliferatif ve antioksidan özellikler gibi benzer aktivitelere sahip olduğu gerçeğini değiştirmemektedir (Schnitzler ve ark., 2010; Ramanauskienė ve Inkėnienė, 2011; Franchin ve ark., 2016; de Freitas ve diğerleri, 2017; Przybyłek ve Karpiński, 2019) . Ham propolis içerdiği biyoaktif ve antimikrobiyal bileşenlerin yanı sıra çok yüksek safsızlıklara sahip bir maddedir ve bu safsızlıklar giderilmeden gıda teknolojisi, ilaç veya kozmetik endüstrisi uygulamaları için uygun değildir. Bu nedenle propolisin biyoaktif bileşikleri organik çözücüler ile ekstraksiyondan sonra kullanılabilir (Pobiega vd., 2019). Çalışmalar propolisin grip, HIV, adenovirüs ve herpes simpleks virüsü gibi çeşitli viral enfeksiyonlara karşı terapötik bir etkiye sahip olduğunu göstermiştir (Amoros ve diğerleri, 1992; Serkedjieva ve diğerleri, 1992; Ito ve diğerleri, 2001; Huleihel ve Isanu, 2002; Schnitzler ve diğerleri, 2010).