Parçalanmış Ailede ve Tam Ailede Büyümüş Kişilerin Yetişkin Ayrılık Anksiyetesi Belirtileri Açısından Karşılaştırılması

Abstract

Giriş ve Amaç: Yetişkin ayrılık anksiyetesi belirtileri 2013 yılında yayınlanan DSM5’te “18 yaşından önce başlaması” koşulunun kaldırılması ile birlikte tanısal sınıflandırma sistemi olan DSM’de yerini almıştır. Dolayısıyla bu konu üzerine henüz az çalışma vardır. Parçalanmış aile ise son zamanlarda sıkça karşımıza çıkan bir durumdur. Bu çalışma parçalanmış ailede ve tam ailede büyüyüp yetişkin çağa gelmiş kişileri ayrılık anksiyetesi açısından karşılaştırmalı olarak incelemeyi amaçlamaktadır. Yöntem: Yapılan araştırma kesitsel-tanımlayıcı bir araştırmadır. Araştırmaya 330 kişi katılmıştır. Katılımcılar 18-30 yaş arası üniversite öğrencilerinden seçilmiştir. Kişiler tesadüfi örneklem yoluyla ve gönüllülük esasına göre belirlenmiştir. Bu kişilere “Katılımcılar İçin Gönüllü Olur Formu”, “Yetişkin Ayrılma Anksiyetesi Anketi” ve çalışmacı tarafından hazırlanmış “Sosyodemografik Bilgi Formu” doldurtulmuştur. Parçalanmış ailede büyüyn kişiler, yetişkin ayrılma anksiyetesi belirtileri ve bazı demografik değişkenlere göre incelenmiştir. Bulgular: Araştırmaya 18-30 yaşları arasında (M= 21.10, SS= 2.00) 330 kişi katılmıştır. Katılımcılardan 200’ü (%60.6) kadın, 130’u (39.4) erkekti. Araştırmaya katılan 330 katılımcıdan 276’sı hala evli, parçalanmamış, tam aileden, 54’ü ise boşanmış, ayrı yaşayan veya ebeveyn kaybı dolayısıyla parçalanmış ailelerden gelmekteydi. Analiz sonuçlarına göre, tam ve parçalanmış ailelerden gelen bireylerin yetişkin ayrılık anksiyetesi oranları istatistiksel olarak anlamlı derecede farklı bulunmadı (t(328)= -1.63, p= .10). Demografik verilere göre yapılan diğer t-test sonuçlarına göre kadınlar erkeklere oranla; daha önce yakın kaybı, doğal afet, kaza, ölümcül hastalık gibi travmatik olaylara maruz kalanlar, travmatik olaylara maruz kalmayanlara oranla; kendisinde veya ailesinde psikiyatrik ve psikolojik tedavi öyküsü olan grup, olmayan gruba oranla istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksek YAA belirtisi göstermiştir (sırasıyla p= .001, p= .002, , p= .000, , p= .002). Sonuç: Çalışmamızın bulgularına göre parçalanmış ailede büyüyen kişiler tam ailede büyüyenlere göre yetişkin ayrılık anksiyetesi açısından biraz daha riskli gibi görünmektedir. Yine kadın cinsiyet, travmatik deneyimler ve kişinin kendisi ya da ailesinde psikiyatrik tedavi öyküsü olması yetişkin ayrılık anksiyetesi için bir risk faktörü gibi durmaktadır. Yetişkin ayrılık anksiyetesiyle ilgili daha büyük örneklemlerle yapılacak ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

Aim: Adult separation anxiety disorder is placed in the diagnostic classification system DSM by the omission of the criteria “the onset should be before 18 years-old age” in DSM-5 published in 2013. Therefore yet there are few studies on this subject. Nowadays single-parent or divorced families are increasing in number. In this study we aimed to compare the adult separation anxiety smyptoms between individuals grown up in single-parent or divorced families and individuals grown up in intact families. Methods: This study is a descriptive cross-sectional study. The study includes 330 individuals who are university students aged 18-30 years-old age. The students were selected randomly and included in the study by their written consent. Participants filled the forms; “Sociodemographic Data Form” prepared by the authors and “Adult Separation Anxiety Questionnaire”. Individuals grown up in single-parent or divorced families were examined in regards of adult separation anxiety symptoms and some sociodemographic variables. Results: Paticipants were 330 university students aged between 18-30 (M= 21.10, SS= 2.00). 200 (%60.6) participants were female and 130 (39.4) were male. 276 participants were grown up in intact families and 54 participants were grown up in single-parent or divorced families. There were no statistically significant difference between individuals grown up in intact families and individuals grown up in singleparent or divorced families in regards of adult separation anxiety symptoms (t(328)= -1.63, p= .10). But female participants compared to males, participants with traumatic experience compared to participants without traumatic experience, participants who has psychiatric treatment history or who has family psychiatric treatment history compared to participants who does not have are found to have statistically significant higher rates of adult separation anxiety symptoms (respectively p= .001, p= .002, , p= .000, , p= .002). Conclusion: According to our results, individuals grown up in single-parent or divorced families seem to have a higher risk of adult separation anxiety symptoms compared to individuals grown up in intact families. In addition being female, traumatic experiences, having psychiatric treatment history or having family psychiatric treatment history seem to be risk factors for adult separation anxiety. Further studies with bigger samples examining adult separation anxiety are needed.