Masumiyet Filminde Çocuk, Televizyon ve Bağlanma İlişkisi

Abstract

Çekirdek aile yapısının önemli bir ögesi olan çocuk, Türk sinemasında hemen her filmde yer alır. Özellikle 1960 sonrasında Türk sinemasında yaşanan canlanma çocuk yıldızların sinemayla tanışmasına paraleldir. Bu dönemde çekilen filmlerdeki çocuk imgesi, dönemin diğer filmlerinde temsil edilen kahramanlarla aynı özellikler taşır. Klasik anlatı yapısına uygun yaratılan ikili karşıtlıklar bağlamında iyi, saf, masum olanı temsil eden çocuk ilerleyen yıllarda farklı çocuk imgeleriyle karşımıza çıkar. 90’lı yıllar Türkiye için hem sinemada hem de toplumsal alanda büyük bir değişimin yaşandığı bir dönemi niteler. Yeşilçam’ın klasik film anlatım tarzlarının ve öykülerinin inandırıcılığını yitirmesi, sinematografik dilin yetersiz kalışı yeni sinemacıların ortaya çıkmasında itici güç olmuş ve geleneksel anlatı tarzının dışında bireysel karakterlerin sorunları ile ilgili filmler üretilmeye başlanmıştır. Bu dönemde çocuk imgesi genellikle ana hikayenin tamamlayıcı ögesi olarak kullanılmıştır. Reel toplumsal yaşama yakın anlatım dili açısından bu dönemde üretilen filmler, toplumsal yaşamda beliren kimi sorunları gözlemlemek ve anlamak açısından önemlidir. Bireyin yaşamı boyunca karşılaştığı sorunların temelinde bağlanma sorunu gözlemlendiğinden çocukluk dönemlerinde kurulan bağlanma tipleri üzerine çalışmalar yapmak gerekmektedir. Çocuğun iletişim becerisi üzerinde önemli bir etkisi olan bağlanma, Zeki Demirkubuz’un ikinci uzun metraj filmi Masumiyet’te birçok farklı anlamda karşımıza çıkar. Özellikle çocukların televizyon ile kurduğu bağ dikkat çekicidir. Bu çalışmada Masumiyet filmindeki çocuk bağlanma stilleri bağlanma kuramı çerçevesinde transaksiyonel analiz yöntemiyle incelenecektir. Anahtar Kelimeler: Çocuk imgesi, bağlanma, televizyon, ego durumu, transaksiyonel analiz

The child being an important element of the core family structure appears in almost every film of Turkish cinema. Especially after 60s, rise of Turkish cinema shows parallelism with appearance of child stars in cinema. The image of children in movies shot in this period has same characteristics with the film heroes represented in other films in that period. The child representing the good, pure, innocent characteristics in the context of dichotomies being suitable for classic narrative structure appears with different child images in the advancing years. 90s is a period in which Turkey faces a big change both in cinema as well as in social field. The loss of credibility of the classic film narrative style and story of Yeşilcam, inability of the cinematographic language has been a driving force in the emergence of new filmmakers, and therefore, it has started to shoot films apart from traditional narrative style concerning problems of individual characters. During this period, child image is often used as complementary elements of the main story. Narration of films produced in this period, is close to the real social life and is important in regard to observe and understand some problems in social life. It is necessary to study on attachment styles carried out during childhood as the problem of attachment has been observed at the basis of the problems that the individual has encountered throughout his/her life. Attachment, a significant influence on the child’s communication skills, emerges in many different meanings in Zeki Demirkubuz’s second feature film Masumiyet. Especially, the rapport that children build with television is important. In this study, child’s attachment styles in the film Masumiyet will be examined using transactional analysis methodology within the framework of attachment theory. Key Words: Child image, attachment, television, ego state, transactional analysis